Bertolt Brecht, 20. yüzyılın en etkili Alman şairi, oyun yazarı ve tiyatro yönetmeni olarak nitelendirilir. Eserleri uluslararası alanda saygı ile kabul görmüş ve ödüllendirilmiştir. Daha önce Erwin Piscator tarafından adı konulan epik tiyatronun, diğer bir deyişle diyalektik tiyatronun kurucusudur. Kariyerinin erken yıllarından itibaren tiyatroda farklı bir estetik kuramı yaratan Brecht, estetik kuramını 1920’lerden başlayarak 1956’daki erken ölümüne kadar kesintisiz sürdürdüğü pratik çalışmalar içerisinde oluşturmuştur. Brecht’tin estetik kuramı bugün epik tiyatro ya da diyalektik tiyatro deyişiyle anılmaktadır. Denebilir ki, “Brecht’in estetik kuramının ruhunu diyalektik ve tarihi materyalist felsefe, bedenini ise epik tiyatro oluşturmaktadır.”

Brecht’in kişisel olarak sinema ile çok yakından ilgilendiği bilinir. Kendisi hiçbir zaman film yönetmemekle beraber, yapıtları birçok kez filme çekilmiş ama bir tanesi hariç hiçbiri onun gözüne girmeyi başaramamıştır. Onun sinemaya olan ilgisi sürgün yıllarında yerleştiği Hollywood’da bir senarist olarak çalışmasıyla iyice gelişmiştir. Brecht’in epik tiyatrosu ve estetik kuramı ise sinema tarihinden birçok sinemacıyı etkilemiş ve günümüz sinemacılarını etkilemeye devam etmektedir. Biz de haftamızda Brecht’in estetik kuramından en çok etkilenen filmlere yer vermeye çalıştık. Haftanın filmleri arasında Brecht’in sahip çıktığı tek film olan; kendi ekibiyle çalıştığı, senaryosunu yazdığı ve yönetimine yer yer kendisinin de katıldığı Kuhle Wampe (1932) de bulunmaktadır.